De Amerikaanse saxofonist / klarinettist / componist Chris Speed (1967) behoort tot de selecte groep avant-gardejazz muzikanten, maar hij beweegt zich ook in folk en rock muziek. Hij werkte met artiesten als Jim Black, Andrew D’Angelo, Kurt Rosenwinkel, Tim Berne en vele anderen. Hij maakte deel uit van diverse groepen, zoals Broken Shadows, Human Feel en het Chris Speed Trio, hij is te horen op meer dan 200 albums, de laatsten allemaal op het Intakt label. Zo ook “Light Line” een solo album op klarinet met eigen stukken, korte improvisaties maar ook composities van anderen. Te horen zijn “Sun Ship” van John Coltrane, “Miss Ann” van Eric Dolphy, “Rites” van Julius Hemphill , “Enfant” van Ornette Coleman, “It should’ve happened a long time ago” van Paul Motian, “Sphasos Triem” van Andrew D’Angelo, “Drifting” van Skúli Sverrisson, “A week from now” van Hilmar Jensson en “La Rosita Arribena” van José de Jesús Hinojosa González.

Het album begint met het titelnummer “Light Line“ van Chris, een vrolijke melodie waarin de noten als een bruisende waterval over elkaar heen buitelen, zonder pauze loopt het over in “Drifting” een racebaan voor de klarinet, indrukwekkend. De opnames vallen op door hun directheid en intimiteit, het werd opgenomen in de woonkamer met één microfoon. Zo zichzelf primair aan de melodie houdend heb ik Chris Speed niet eerder gehoord, een andere Speed is geboren, ook mooi. Improviserend heeft Speed hier ook een smaakvolle impressie van “Miss Ann” van Dolphy, direct gevolgd door een overtuigende versie van “Rites” van Hemphill. De stukken overschrijden nauwelijks de drie minuten, hetgeen als voordeel heeft dat er een grote verscheidenheid van sfeer en melodie is te horen.

Zo zijn er ook introverte bijna verstilde nummers te horen als “Cat heaven” van Chris zelf en het aan vogel gekwetter doen denkende vrolijke “Sparkle pants”, ook van Chris. Heel apart is ook het springerige “Enfant” van Ornette Coleman wiens repertoire Chris vertolkt met zijn groep Broken Shadows, zie mijn recensie in Rootstime van enige tijd geleden. Tot de hoogtepunten behoort zeker het vrolijke “La Rosita Arribena”, een heerlijke dansbare melodie die alle eventuele somberheid onmiddellijk verjaagd. Het bekende “Sunship” van Coltrane geeft Speed alle gelegenheid om aan te tonen dat hij een geweldige klarinettist is, ijzersterk. Het bloedstollend mooie “It should’ve happened a long time ago” van Paul Motian is in mijn oren het indrukwekkendste stuk op dit bijzonder geslaagde album en een terechte afsluiter.

Jan van Leersum.